Švedski psihološki film “Persona” Ingmara Bergmana snimljena je 1966. godine. Od snimanja je tema diskusija, neprestano analiziran i interpretiran. Istovremeno se veruje da je jedan od najboljih filmova ikada snimljen. Personu su pred publikom sinoć izvele Mira Janjetović i Jelena Tjapkin u PKC-u Akvrijus. U centru pažnje audio vizuelnog performansa, u režiji Aleksandra Đinđića, kao i filmu – su medicinska sestra Alma i njena pacijentkinja – poznata glumica Elizabet Vogler.
Elizabet je naglo prestala da govori, psihijatar je šalje u kuću na primorju u pratnji Alme.
Osamljene – dele vreme i tajne. Alma prepričava svoje seksualno iskustvo koje je kao posledicu imalo abortus, ali saznaje i da je Elizabetino materinstvo produkt društveno nametnute norme. “Posedovala je sve i kao žena i kao umetnica”, nedostajalo joj je “materinstvo”, zatrudnela je i “sve vreme igrala ulogu mlade srećne buduće majke”, dok je njen odnos prema tek rođenoj bebi bio protkan mržnjom.
Koliko je Almi interesantna Elizabet, toliko je Elizabet interensantna Alma za koju glumica smatra da je zanimljiva za analizu, što Alma saznaje nakon što pročita pismo koje je Elizabet napisala.
Njihov odnos postaje napet.
Ovo je priča o dualnosti, usamljenosti, ludilu, ličnom identitetu i prezentovanju. Naslov filma je nastao od latinske reči persona (maska), kao i od Jungove teorije o spoljašnjoj, veštačkoj ličnosti koja služi da sakrije pravo lice. Problem identifikacije, neuspeli pokušaji saznavanja istine, nevoljno življenje po društveno nametnutim normama, provučeni su kroz konstantno ćutanje glavnog lika.
Došlo je do inflacije reči, došle su praznina, usamljenost, otuđenost, bol, bespomoćnost…
Fotografije: Sunčica Andrejević
